بازگشت
گريز از انجماد غصه
ناهيد بشردوست ناهيد بشردوست

وقتى انسان خواهان صلح است واز جنگ متنفر،وقتى جامعه يکرنگ وانسانى را ميجويد بايددر چنان محيط، زيست نمايددرغيرآن از شهر ،مردم رنگ و نيرنگ راه فرار جسته ميگويد.

     

   

 

بيا بريم از اين شهر، از اين ديار غريب .

که تکيه گاه ندارد براى خوشبختى !

در ختها همه بشکسته اند و دهکده ها

نشسته اند به اندوه مرگ ونابودى .

بيا بريم از اين شهر

که مار تشنه در آن قطره نمىيابد

و ره بسوى گل وسبزه ميکشد بيرون

دلم به بودن و زيستن در اين فضا تنگ است

وانتظار در اين ايستگاه چه دلتنگ است .

بيا بريم رها کن ز دست غم دامن

که کوله بار پر است از متاع خوشبختى

دلم گرفته از اين شهر

ز ازدحام غم و کوله بار ويرانى

ز اشک و کينه و نفرت

دگر دلم سير است                                    

و تا رسيدن و بودن به آن ديار وفا

اگر تامل چند لحظۀ دگر باشد ـ                                                                  

                               هزار حادثه سرميرسد   

                                     ـ دگر دير است .

بيا که در پس ديوار عمر رفته ما

ستاده توسن اميد پاى کوبان است

هنوز بر سر راه تا رسيدن مقصد

هزار سلسله بالا هزار پايانست

بيا بريم

به باغى که نور ميبارد !

بروى سبزه و گل نقش حور ميبارد !

صداى مزدحم شهر را رها سازيم

و خط فاصله ها را

ز انجماد غم و غصه اش جدا سازيم

که گرد باد حوادث گرفته راه وفا

کسى به جز من وتو نيست

                                در غم فردا .

بيا بريم ،من از اين ديار و مردم آن

ز رنگهاى طلائى و سرخ و نارنجى

و رنگهاى دگر

که دست نيرنگى

به آن تنيده هزاران نقش سبز بلور

و قصر خنده بياراسته ز مرمر شوق

دلم دگر تنگ است .

براى بودن گلها درون گلخانه 

فضا مصلوب است

فضا دلتنگ است .

نه ابر رحمت و نى يک فضاى بارانيست

دلم براى گل و راز هاىگلخانه

هميشه ميسوزد !

بيا بريم از اين شهر

زخنده هاى دروغين                                 

زگريه هاىفريبنده

زرنگ و نيرنگى                                      

دلم دگر سير است

بيا تو همسفر من

که اندکى دير است

                        ١٦\\٧\\١٣٨٤

 

 


November 4th, 2007


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان